ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တဲ့ ကိုရီးယား

ကိုရီးယားမွာ ဘတ္စ္ကားစီးရတဲ႔အေၾကာင္း

စာမေရးျဖစ္တာ ၾကာျပီ။ ကိုရီးယားအေၾကာင္းေလးေရးဦးမွလို႔ စိတ္ကူး ရတာနဲ႔ “ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တဲ႔ ကိုရီးယား” ဆိုျပီး ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္ပါေတာ့မယ္။

ႏွစ္ေတြအေတာ္ၾကာပါျပီ။ ျပည္ပအသံလႊင့္ဌာနတစ္ခုရဲ႕ ေပးစာက႑မွာ ”ကိုရီးယားက ဘတ္စ္ ကားေတြကို ဒရမ္မာဇာတ္ကားေတြမွာ ၾကည့္ျပီး အားက်မိတယ္။ က်မတို႔ ျမန္မာျပည္မွာ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ စီးရမွာပါလိမ့္မလဲ” ဆိုျပီး ျမန္မာျပည္မွာ ဘတ္စ္ကားစီရတဲ႔ ဒုကၡအေၾကာင္း ရင္ဖြင့္ထားတဲ႔ ေသာတရွင္ တစ္ဦးရဲ႕ ေပးစာကို နားေထာင္ လိုက္ရပါတယ္။ ၾကံဳတဲ႔အခါ ကိုရီးယားက ဘတ္စ္ကားေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပ ဦးမယ္လို႔ အေတြး ဝင္လာတာ အခုေတာ့ အဆင္သင့္ပါျပီ။

ေရႊျပည္ေတာ္မွာလဲ ဝပ္ေသာက္ ေမာ္ေတာ္ကားေတြကို တရားဝင္မွတ္ပံုတင္ေပးေနျပီ။ (သူခိုးလက္ခံလို႔ မေျပာခ်င္ပါဘူး၊ စဥ္းစားၾကည့္ေလ တစ္ျခားႏိုင္ငံကေန တရားမဝင္နည္းလမ္းနဲ႔ ကိုယ့္ႏိုင္ငံထဲ ခိုးသြင္းလာ၊ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ကား တစ္ျခားႏိုင္ငံထဲကေန တရားမဝင္ တင္သြင္းလာမိပါတယ္ဆိုျပီး ရဲစခန္းမွာ အဖမ္းျပ၊ ျပန္ထုတ္။မွတ္ပံုတင္။တရားဝင္ကားျဖစ္ေရာ။ ႏိုင္ငံတကာ ကုန္သြယ္ေရးမူဝါဒေတြနဲ႔ ကိုက္ညီတယ္ မကိုက္ညီဘူးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္နားမလည္ဘူး။ သိန္းေပါင္းေထာင္ခ်ီတန္တဲ့ ကားတစ္စီး ကေတာ့ တကယ္ တန္းမွာ ကားပိုင္ရွင္အတြက္ ဘာအာမခံခ်က္မွမရွိတာအမွန္။)
ဒီကိုရီးယားမွာ ကားဝယ္စီးတဲ႔ အေၾကာင္းနည္းနည္းေျပာမယ္။

ကားတစ္စီးကို ကိုဝင္းလတ္တို႔ သူေဌး ဝယ္စီးတာ ျမင္ဘူးတယ္။ ကားအေရာင္းစင္တာမွာ ၾကိဳက္တဲ႔ကားကို သြားၾကည့္၊ျပီးေတာ့ အေရာင္းဌာနမွာ ေျပာျပခဲ႔ျပီးျပန္လာ။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ အေရာင္းဌာန တာဝန္ခံရယ္၊ ကားအတြက္ တာဝန္ယူထားတဲ႔ ေရွ႕ေနအက်ိဳးေတာ္ေဆာင္ရယ္၊ ကားရယ္ ေရာက္လာတယ္။(ေရႊျပည္ေတာ္ ကလို ပြဲစားေတြ ေျခခ်င္းရွဳတ္မေနဘူး) လိုအပ္တဲ႔ စာရြက္စာတမ္းေတြ ေပးတယ္၊ ကားထား ခဲ႔ျပီးျပန္သြားတယ္။ ကားတန္ဘိုးကို bank to bank ရွင္းလိုက္ၾကတာပဲ။
ေရႊျပည္ေတာ္ကလို ေငြထုတ္ၾကီးပိုက္၊ကားပြဲစားတန္းမွာ ေျခေညာင္းေအာင္ေလွ်ာက္ၾကည့္ မၾကိဳက္ရင္ လွည့္ျပန္၊ေနာက္ေန႔ သြားၾကည့္မယ္ လုပ္ေရာ ေငြမဲျဖစ္လို႔ ရူးမတတ္ခံလိုက္ရတဲ႔ ဇာတ္လမ္း ေတြမွတ္မိေသးတယ္။ ေငြအတြက္လဲ အာမခံခ်က္ အျပည့္မရွိတာေျပာပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ဒီမွာက ေငြသိန္းေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ အကုန္ခံ ဝယ္ထားတဲ႔ကား တစ္ခုခုျဖစ္ရင္ ထုတ္လုပ္တဲ႔ ကုမၼဏီက တန္ရာတန္ဘိုးေပးျပီး ကားျပန္သိမ္းရင္သိမ္းမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ျပဳျပင္ေပးဦးမယ္။ ေရႊျပည္ေတာ္ၾကီးမွာေတာ့ သိန္းေထာင္ခ်ီတဲ႔ ကားတစ္စီးအတြက္ ဘာမွ အာမခံခ်က္မရွိဘူး။ ဝပ္ေလ်ာ႔ဆရာေတြလက္ထဲမွာပဲ လက္ပူတိုက္ရင္း အစဥ္ေျပသလို စခန္းသြားလိုက္ ၾကရတာမဟုတ္လား။
ကားအတြက္ႏွစ္စဥ္သက္တမ္းတိုးေတာ့လဲ ၾကည့္ပါဦး။ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲသလဲ။ ဒီမွာေတာ့ အြန္လိုင္းကေန သက္တမ္းတိုးလိုက္တာ လြယ္မွလြယ္။ က်သင့္တဲ့ကုန္က်ေငြကို ဘဏ္ကပဲလြဲေပးလိုက္တယ္၊ျပီးေရာ။ အိမ္ေထာင္စုဇယားတို႔၊ရယက ေထာက္ခံစာတို႔ဆိုတဲ႔ ဘာညာ စာရြက္စာတမ္းေတြလဲ မလိုပါဘူး၊ ဒါေတာင္အခု ထပ္ၾကားေနရတာက ကညနကို ထူးကုမၼဏီက လြႊဲယူဥိီးမယ္ဆိုပဲ။ ယာဥ္စစ္ေဆးတဲ့ဌာနစိတ္ကို ေမာင္ပိုင္စီးမယ္လို႔ စံုစမ္းသိရွိရပါတယ္။ အင္း ေတဇ ျဖစ္ေနလို႔ ေရႊေသြးတို႔ ဒို႔ေက်ာင္းသားတို႔မ်ားျဖစ္ရင္ မလြယ္ဘူးေနာ္။
သိန္းေထာင္ခ်ီတန္ျပီး ဘာအာမခံခ်က္မွ တကယ္တန္းမရွိတဲ႔ ျမန္မာျပည္က ကားပိုင္ရွင္ေတြအေၾကာင္း တစ္ေစ့တစ္ေစာင္းပါ။ ကိုရီးယား ဘတ္စ္ ကားေတြ အေၾကာင္းေပ်ာက္သြားဦးမယ္။
ကိုဝင္းလတ္တို႕ ကိုရီးယားမွာ Bus ကားစီးရတာ ေရႊျပည္ေတာ္နဲ႔ ကြာတာေတာ့အမွန္ပါပဲ။ ဒါကေတာ့ တိုးတက္တဲ႔ ႏိုင္ငံတိုင္းက ဘတ္စ္ကားေတြဒီလိုပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ဘတ္စ္ကားတစ္စီးလံုးကို တစ္ေယာက္ထဲငွားစီလာသလားထင္ရတယ္။
ဘတ္စ္ကားတစ္စီးလာလို႔ လုယက္တက္ေနစရာမလိုဘူး။ စပယ္ယာလဲမရွိဘူး။ဒရိုင္ဘာကပဲ စပယ္ယာေပါ့။ျမန္ျမန္တက္ ျမန္ျမန္တက္လို႔လဲ ေဟာက္လားဟန္းလားမရွိဘူး၊ ကားခပိုက္ဆံကိုလဲ ဒရိုင္ဘာ ေဘးက ပိုက္ဆံပံုးထဲကို ထည့္လို႔ ကားခပိုက္ဆံမွန္မမွန္ ေမးလားျမန္းလား စစ္လားေဆးလားမရွိဘူး၊ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ယံုၾကည္မွဳရွိတာေျပာပါတယ္။ ပိုက္ဆံမသံုးခ်င္ရင္ ဘတ္စ္ ကားခ ရွင္းတဲ႔ ကဒ္ေလးေတြ လုပ္ထားျပီး အဲဒါနဲ႔ ကားခရွင္းလို႔ရတယ္။ စက္တ တီတီ ဆိုမည္ျပီး ကားခ က်သင့္ေငြ ျဖတ္သြားမွာပဲ။
ကားဒရိုင္ဘာက ကားစီးတဲ႔ ခရီးသည္ေတြအေပၚမွာ စိတ္ရွည္သည္းခံတယ္၊ လူလူခ်င္း စာနာ နားလည္မွဳ ရွိတယ္။
ကားစီးတဲ႔ခရီးသည္ေတြကလဲ ဘတ္စ္ကားအေပၚမွာေရာ ဘတ္စ္ကား ဒရိုက္ဘာအေပၚမွာေကာ အျပန္အလွန္ နားလည္မွဳ ေလးေတြ ေပးထားတယ္။
ကားမွတ္တိုင္ေရာက္လို႔ ကားေပၚကဆင္းေတာ့လဲ အလုအယက္ဆင္းစရာမလိုဘူး၊ေျပာရရင္ ဘတ္စ္ကားစီးလို႔ ခရီးသည္အတြက္စိတ္မခ်မ္းသာစရာ၊အသက္အႏၱရာယ္ျဖစ္စရာ ဘာမွ မရွိဘူး။လိုရာခရီးကို စိတ္ေအး လက္ေအးသြားႏိုင္တယ္။
မကြာဘူးလား ေရႊျပည္ေတာ္က ဘတ္စ္ကားေတြနဲ႔။
တစ္ခါက ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ ခေလးအရြယ္ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ ေတြ႔တယ္။ အမ အသက္က ၆ႏွစ္ ရႏွစ္ ေလာက္ရွိလိမ့္မယ္။ေမာင္ငယ္ကေတာ့ ေလးငါးႏွစ္ေလာက္ေပါ့။ေရခဲမုန္႔ တစ္ေယာက္တစ္ခုစီ စားျပီး ဘတ္စ္ကားစီးလာၾကတာေပါ့။ သူတို႔ေတြလက္ထဲက ေရခဲမုန္႔လဲ ကုန္ေရာ စကၠဴအမွဳိက္ေတြကို အမလုပ္သူက ေမာင္ငယ္ဆီကပါ ယူျပီး ကားေပၚမွာရွိတဲ႔ အမွဳိက္ပံုးထဲ သြားထည့္တာေတြ႔ရတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားတယ္.. ”ေအာ္..ခေလးအရြယ္ေတြေတာင္ စည္းကမ္းရွိပါလား၊ ေတြ႔ကရာေနရာလြင့္မပစ္ၾကပဲကို။ ဒါအတုခိုးသင့္တယ္။ ေရႊျပည္ေတာ္က ဘတ္စ္ကားစီးခရီးသည္ေတြနဲ႔ကြာပ၊ ကြမ္းတံေတြးေတြ ေနၾကာေစ႔ကြာေစ့အမွိဳက္ခံြေတြ ပစ္စ လက္ခပ္ ဟိုပစ္ဒီပစ္သမားေတြ ျမင္ေစခ်င္စမ္းပါဘိ...”လို႔။
ဘတ္စ္ကားေတြမွာလဲ ဘီးတပ္ကုလားထိုင္နဲ႔ သြားလာေနတဲ့ စံြ႕အ မသန္မစြမ္း ခရီးသည္ေတြအတြက္ အလြယ္တကူတက္လို႔ဆင္းလို႔ရေအာင္ လမ္းပလက္ေဖါင္းနဲ႔ တေျပးညီ အတက္ဆင္းလုပ္ႏိုင္တဲ႔ ေမာ္ေတာ္ကားအခင္းၾကမ္းျပင္ေတြ ျပဳလုပ္ေပးထားတယ္။ ကားေပၚကို ေအာက္စလြတ္ေအာင္ ေျခေထာက္ ေျမွာက္တက္စရာမလိုဘူးလို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ အသာေလးလွမ္းတက္ရံုပါပဲ။ ဘီးတပ္ ကုလားထိုင္ဆိုလဲ အသာေလး ဘီးလွိမ္႔လိုက္ရံုနဲ႔ ကားထဲေရာက္သြားတာပါ။
ကားခေပးတယ္ဆိုရင္ ေက်ာင္းသား၊အသက္အရြယ္ၾကီးရင္႔သူ့ စြ႔ံအ၊ နာမက်န္းေတြကို သက္သာတဲ႔ႏွဳန္းနဲ႔ တစ္ေစ်းသတ္မွတ္ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ကိုေတာင္ ေက်ာင္းသားထင္ျပီး ကားခေလ်ာ့ယူတာ ခံရဘူးတယ္။ တကယ္...ကိုယ္ေတြ႔။
ေကာင္းတာေတြေျပာေနတယ္ မေကာင္းတာေကာ မေျပာေတာ့ဘူးလားေမးဦးမယ္။
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ဘတ္စ္ကားစီးရေတာ့ ကားေပၚမွာတင္ ေကာင္ေလးနဲ႔ ေကာင္မေလး အရွက္မရွိ ကစ္စ္ေပးေနတာျမင္ရတာေတြ၊ ကားမွားစီးလို႔ အကူအညီေတာင္းမိတာ အေအာ္အေငါက္ခံရတာေတြ၊ အနည္းငယ္ေသာ မေကာင္းတာေလးေတြေတာ့ရွိပါတယ္။
ထားပါေတာ့..
ကိုရီးယားမွာ ဘတ္စ္ကားစီးရတဲ႔အေၾကာင္းေျပာရရင္ အမ်ားၾကီးပါ..။ ေရႊျပည္ေတာ္က သေဘာက်ေနတဲ႔ ကိုရီးယားအေၾကာင္းထဲက ဘတ္စ္ကားစီးျခင္းအေၾကာင္း သိတာေလးေတြေဖါက္သည္ခ်ခြင့္ရတာ ေက်းဇူးပါ။
ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တဲ႔ ကိုရီးယား အေၾကာင္းထဲက အိမ္ေထာင္ေရးအခ်စ္ေရး သိတာေလးေတြ မွ်ေဝပါဦးမယ္။ မိန္းခေလးက ေယာက်ာၤးေလးကို ဂံုးပိုးစီးတာေတြ႔တိုင္း အားက်ေနတဲ႔ ေကာင္မေလးေတြ အတြက္ေပါ့။
ကဲ..ဒီတစ္ပတ္ေတာ့ ဒီမွ်နဲ႔ပဲ ေက်နပ္ပါ။ ေရႊျပည္ေတာ္က ခရီးသည္ေတြ ဘတ္စ္ကားၾကပ္တဲ႔ေဘးက ေဝးပါေစ။

ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႔ ဒီပို႔စ္ကို ကိုရီးယားႏိုင္ငံအေၾကာင္းစိတ္ဝင္စားေနတဲ႔ ျမန္မာျပည္က ဒါမွမဟုတ္ တစ္ျခား နိုင္ငံတစ္တစ္ႏိုင္ငံကျမန္မာေတြအတြက္ ဗဟုသုတျဖစ္ေစဖို႔ ရည္ရြယ္ပါတယ္။ (လာေရာက္ဖတ္ရွဳၾကတဲ႔ ညီအကို ေမာင္ႏွမမ်ားကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။)