ခ်င္းက ဘယ္တုန္းကမွ ဗမာေတြရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ မေနခဲ့ဘူး

ဦးခြန္လိန္း  -  တင္စားေျပာမယ္ ဆုိရင္ ခ်င္းျပည္နယ္ဟာ  လက္တဖ၀ါးစာေတာင္

ေျမျပန္႔မရိွတ့ဲေဒသ ျဖစ္တယ္၊ ေနရာတုိင္းမွာ ခြ်န္ထက္ေနတ့ဲ ေတာင္ေတြ၊ ေတာင္

ကမ္းပါးေတြနဲ႔ပဲ။ ရိွတ့ဲျမစ္ေခ်ာင္းေတြမွာလည္း လြင္ျပင္ မရိွဘူး၊ လယ္ထြန္ဖုိ႔ေနရာ 

မရိွဘူး။ တခ်ဳိ႕ေနရာမွာ ေတာင္ယာစပါး စုိက္လုိ႔ရတ့ဲေနရာ ရိွတယ္၊ ေရႊ႕ေျပာင္း

ေတာင္ယာစပါး စုိက္ၾကတယ္၊ တခ်ဳိ႕ေနရာမွာေတာ့ မရိွဘူး။ တေနရာတည္းမွာပဲ 

အနည္းဆုံး ၇ နွစ္ေလာက္ လုပ္ရတယ္။ ေျပာင္းဖူးစုိက္လုိက္၊ ေနာက္တႏွစ္မွာ ဆပ္စုိက္လုိက္၊ ေနာက္တႏွစ္မွာ  ပဲစုိက္လုိက္ အဲဒီလုိ စုိက္လာၾကတယ္၊ ယေန႔

ထိတုိင္ေအာင္ပဲ။  

အစုိးရက တကယ္တမ္း ခ်င္းျပည္နယ္ တုိးတက္ဖံြ႔ၿဖိဳးေစခ်င္တယ္ဆုိရင္ မလုပ္ႏုိင္

စရာအေၾကာင္း မရိွဘူးလုိ႔ က်ေနာ္ ျမင္တယ္။ ၁၉၆၂ က စျပီးေတာ့ ဆုိရွယ္လစ္

ေခတ္ တေလွ်ာက္လုံး၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ န၀တ/နယကေခတ္ တေလွ်ာက္လုံး ဘာ

ေတြ ျဖစ္ပ်က္ခ့ဲသလဲ၊ စီမံကိန္းေတြ အားလုံး top down ျဖစ္တယ္၊ အေပၚကေန

လုပ္၊ ေအာက္ကေန အေကာင္အထည္ေဖာ္။ 

ဒီလုိပုံစံမ်ဳိးျဖစ္တ့ဲအခါမွာ ေအာက္မွာရိွတ့ဲ အဖဲြ႔အစည္း၊ နယ္ေျမနဲ႔ မကုိက္ညီတ့ဲ 

စီမံကိန္းေတြ အမ်ားႀကီး က်လာတယ္။ ပထမ - ခ်င္းျပည္နယ္ ေကာ္ဖီစုိက္ရမယ္၊ 

စုိက္လုိ႔ မရဘူး၊ မေအာင္ျမင္ဘူး၊ ေနာက္ ... ခ်င္းျပည္နယ္က လက္ဘက္ျပည္နယ္

ျဖစ္ရမယ္ ဆုိၿပီး နယကေခတ္က လုပ္ခ့ဲတယ္၊ အဲဒါေတြအားလုံး ခ်င္းျပည္နယ္မွာ 

သြားလုပ္လုိ႔ မရဘူး၊  တကယ္တမ္းစုိက္မယ္ ဆုိရင္ လက္ဘက္က ခ်င္းျပည္နယ္မွာ

ျဖစ္ႏုိ္င္တယ္၊ သုိ႔ေသာ္လည္း စုိက္ဖုိ႔ေနရာ၊ ေျမ မရိွဘူး၊ ေတာင္ခပန္းေတြ၊ ေခ်ာက္

ကမ္းပါးေတြပဲ မ်ားေနတယ္။

ဧရာ၀တီ -  ဒါဆုိ အစုိးရက ဘာလုပ္ႏုိင္မလဲ။
ဦးခြန္လိန္း  -  နယက ေခတ္က လက္ဘက္ပင္ ရိွရမယ္ ဆုိတ့ဲ စီမံခ်က္ ရိွတယ္၊ 

လုပ္ၾကတယ္၊ မ်ဳိးေတြ ဘာေတြ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ ၀ယ္ရတယ္ စသျဖင့္ အမ်ဳိးမ်ဳိး 

လုပ္တယ္၊ ေဒသခံေတြက အထက္လူႀကီးေတြရဲ႕ အမိန္႔ကုိ မဆန္႔က်င္ခ်င္တ့ဲအတြက္

လုပ္တာပဲ ရိွတယ္၊ တကယ္တမ္းေအာင္ျမင္ဖုိ႔ ဘယ္သူမွ မလုပ္ဘူး၊ မေအာင္ျမင္ႏုိင္

ဘူးဆုိတာ သူတုိ႔သိလုိ႔ မလုပ္ဘူး။

ဧရာ၀တီ -  ေအာင္ျမင္ႏုိင္မယ့္နည္းလမ္း မရိွဘူးလား။
ဦးခြန္လိန္း  -  ေအာင္ျမင္ႏုိင္ဖုိ႔ အေတာ္ခက္တယ္။

ဧရာ၀တီ -  ဒါဆုိ အစုိးရက ဘာလုပ္ေပးႏုိင္မလဲ။
ဦးခြန္လိန္း  -  နံပတ္တစ္အေနနဲ႔ အစုိးရ လုပ္ေပးရမွာက ထြက္ကုန္ရိွသည္ျဖစ္ေစ 

မရိွသည္ျဖစ္ေစ လမ္းေကာင္းေအာင္ လုပ္ရမယ္။ ၿမိဳ႕နယ္တုိင္း ရြာတုိင္း ခ်ိတ္ဆက္

တ့ဲလမ္း ေကာင္းေအာင္ကုိ လုပ္ေပးရမယ္။ ကမၻာကုိၾကည့္မယ္ ဆုိရင္ လမ္းက အဓိ

က နံပတ္တစ္။၁၉၅၀ ကေန ေဖာက္တ့ဲလမ္းဟာ ကေလး(ျမိဳ႕)ကေနျပီးေတာ့ဖလမ္း၊ 

ဟားခါးေပါ့၊ အဲဒီလမ္းသည္ ယေန႔ထက္တုိင္ေအာင္ ကတၱရာလမ္း မျဖစ္ေသးဘူး၊ 

ႏွစ္လမ္းသြားေတာင္ မျဖစ္ေသးဘူး၊ တလမ္းပဲ၊ ဆယ္ေပ အက်ယ္ရိွတ့ဲ လမ္းတလမ္း

ပဲ ရိွေသးတယ္၊ ဘာေၾကာင့္ အႏွစ္ ၆၀ မွာ ဒီလုိပဲ ျဖစ္ေနေသးတာလဲ၊ ဘာေၾကာင့္

လဲ ဆုိၿပီး ေမးစရာရိွတယ္၊ ဒါက ဗဟုိအစုိးရအေနနဲ႔ ခ်င္းေတာင္ကုိ လ်စ္လ်ဴရႈထား

တ့ဲသေဘာမ်ဳိး သက္ေရာက္တယ္လုိ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ခ်င္းတုိင္းရင္းသားေတြက

ျမင္တယ္၊ အဲဒီလုိပဲ ခံယူတယ္။

ဦးေန၀င္းလက္ထက္မွာ ဘာေျပာလဲ၊ ခ်င္းေတာင္က ဘာမွ မထြက္ဘူး၊ စစ္သားဘဲ 

ထြက္တယ္ တ့ဲ၊ ဟုတ္တယ္ေလ၊ စစ္သားထြက္တယ္၊ ဗမာျပည္ႀကီးကုိ လြတ္လပ္

ေရး မဆုံးရႈံးသြားေအာင္ ကာကြယ္ေပးတာ ခ်င္းေတြပဲ။ ဒါကုိေတာင္ ေက်းဇူး မသိ

တတ္ဘဲနဲ႔ ခ်င္းလူမ်ဳိးေတြကုိ ႏွိမ္တ့ဲအေနနဲ႔ ခ်င္းျပည္နယ္ကေန စစ္သားပဲထြက္

တယ္ ဆုိတ့ဲ အေျပာမ်ဳိး ထြက္လာတာ အင္မတန္ ၀မ္းနည္းဖုိ႔ေကာင္းတယ္။ 

"...ခ်င္းေတာင္က ဘာမွ မထြက္ဘူး၊ စစ္သားပဲထြက္တယ္ တ့ဲ၊ ဟုတ္တယ္ေလ၊ 

စစ္သားထြက္တယ္၊ ဗမာျပည္ႀကီးကုိ လြတ္လပ္ေရး မဆုံးရႈံးသြားေအာင္ ကာကြယ္

ေပးတာ ခ်င္းေတြပဲ။ ဒါကုိေတာင္ ေက်းဇူး မသိတတ္ဘဲနဲ႔ ခ်င္းလူမ်ဳိးေတြကုိ ႏွိမ္တ့ဲ

အေနနဲ႔ ခ်င္းျပည္နယ္ကေန စစ္သားပဲထြက္တယ္ ဆုိတ့ဲ အေျပာမ်ဳိး...."

ဧရာ၀တီ -  ေစာေစာက ေျပာတ့ဲ လမ္းေကာင္းရမယ္ ဆုိေတာ့ လမ္းေကာင္းရင္ 
ဘာလုပ္မလဲ။
ဦးခြန္လိန္း  -  လမ္းေကာင္း၊ ဆက္သြယ္ေရးေကာင္းလာရင္ က်န္တ့ဲဟာေတြက အလုိလုိျဖစ္လာမယ္ေလ။ က်ေနာ္တုိ႔ဆီမွာ သူ႔ေဒသနဲ႔သူ စုိက္ႏုိင္တာေတြ အမ်ား
ႀကီးရိွတယ္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ၾကက္သြန္နီ၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ေဂၚရခါးသီး ... .အသီးအႏွံ
ေတြအားလုံး အကုန္ျဖစ္တယ္၊ အဲဒါေတြကုိ ပုိ႔ဖုိ႔ လမ္း မရိွဘူး။

က်ေနာ္ေမြးတ့ဲရြာမွာ ဆုိရင္ သစ္ေတာ္သီးက အလွ်ံအပယ္ပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ေရာင္းဖုိ႔ေန
ရာ၊ ေစ်းကြက္ မရိွဘူး။ ဒီေတာ့ သစ္ေတာ္သီးက အလုိလုိ ေၾကြက်သြားတယ္၊ လူ
မေျပာနဲ႔ ၀က္ေတာင္ မစားဘူး၊ အဲဒီလုိအေျခအေန ရိွတယ္။ နည္းပညာလည္း 
က်ေနာ္တုိ႔မွာ မသိတ့ဲအတြက္ေၾကာင့္၊ က်ေနာ္တုိ႔လည္း မစားခ်င္ေတာ့ဘူး ဆုိေတာ့
 ဒီအပင္ေတြက အသုံးမက်တ့ဲအပင္ေတြ ျဖစ္သြားတယ္။

ခ်င္းျပည္နယ္မွာ သူ႔ေျမနဲ႔ကုိက္တ့ဲ လုိက္တ့ဲ  အသီးအႏံွအမ်ဳိးမ်ဳိး စုိက္မယ္ ဆုိရင္ ..
ဥပမာ စပ်စ္ အရမ္းျဖစ္တယ္၊  က်န္တာေတြလည္း ျဖစ္ႏုိင္တာေတြ အမ်ားႀကီးရိွ
တယ္။

ေဒသနဲ႔ကုိက္တာကုိ အစုိးရက စုိက္ခြင့္ေပးမယ္ ဆုိရင္ ဒီေဒသ မတုိးတက္စရာ
အေၾကာင္း မရိွဘူး။ ကားလမ္း ရိွမယ္ ဆုိရင္ ထြက္ကုန္ေတြကုိ အလြယ္တကူနဲ႔
ေစ်းကြက္ရိွတ့ဲေနရာကုိ ပုိ႔လုိ္႔ ရတယ္။

ေမြးျမဴေရးအေနနဲ႔က ႏြားေနာက္ ေမြးၾကတယ္။ ႏြားေနာက္ ဆုိတာ ခ်င္းျပည္နယ္
မွာပဲ ရိွတယ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ႏြားေနာက္က စားက်က္ေျမ လုိတယ္၊ ၀မ္းစာကုိ
ေရႊ႕ေျပာင္းေတာင္ယာကရေအာင္ စုိက္ပ်ဳိးရတ့ဲအတြက္ စားက်က္ေျမက မရိွဘူး။
စားက်က္ေျမရိွေအာင္ လုပ္ဖုိ႔ ဆုိတာက  ၀မ္းစာမဖူလုံႏုိင္တ့ဲအသီးအႏွံေတြ စုိက္
ပ်ဳိးတာကုိ ရပ္ၿပီးေတာ့ အစားထုိးရမယ္။ ႏြားေနာက္ေတြ ေမြးႏုိင္ေအာင္ စားက်က္
ေျမေတြ အမ်ားႀကီး ဖန္တီးရမယ္။ ေတာင္ယာေတြ မလုပ္ေတာ့ဘဲ ထားျပီးေတာ့
ေန႔စဥ္စားသုံးတ့ဲ ဆန္စပါး ထြက္တ့ဲေဒသ၊ ဥပမာ ကေဘာ္ခ်ဳိင့္၀ွမ္းကေန တင္သြင္း
ခြင့္၊ အဲဒီကေန ၀ယ္ယူရမယ္။ အဲဒီလုိ ၀ယ္ဖုိ႔ အစုိးရက ကူညီဖုိ႔ လုိတယ္။  အနည္း
ဆုံး ၃ ႏွစ္ လုိတယ္။ စီမံကိန္းတခုက တႏွစ္ေလာက္နဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ အေကာင္အ
ထည္ မေဖာ္ႏုိင္ဘူး။

ဧရာ၀တီ -  လႊတ္ေတာ္မွာ တုိင္းရင္းသားဖံြ႔ၿဖိဳးတုိးတက္မႈ ေဆြးေႏြးတ့ဲအခါ ဘယ္
ေလာက္အထိ အေလးထားၾကလဲ။
ဦးခြန္လိန္း  -  က်ေနာ္တုိ႔ ေဆြးေႏြးတ့ဲအခါ အဲဒီကိစၥက ဘယ္လုိျဖစ္သလဲ ဆုိရင္ အေျဖေပးတ့ဲသူက ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီးေတြ ျဖစ္တယ္၊ ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး ဆုိ
တာ နယက (ယခင္စစ္အစုိးရ) လက္က်န္ေတြေပါ့။ အဲဒီပုဂၢဳိလ္ေတြ ေျဖတ့ဲအေျဖ 
အားလုံးသည္ က်ေနာ္တုိ႔ေမးတ့ဲေမးခြန္း၊ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ႕ ဆႏၵနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ကိုက္
ညီမႈ မရိွပါဘူး။ သူ႔စာရင္းဇယားနဲ႔ သူလုပ္ခ့ဲတာေတြကုိ ၿဖီးျဖန္းၿပီးေတာ့ ေျဖတာပဲ  
ရိွတယ္၊ တကယ့္ ေစတနာနဲ႔ ဒီေနရာေတြကုိ ဒီလုိဒီလုိ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ေန
တာပါ၊ ဒီလုိေနရာေတြမွာ ဒီလုိ လုိအပ္တာေတြ ျဖည့္ဆည္းေပးေနပါတယ္ ဆုိတ့ဲ 
အေျဖမ်ဳိး တခါမွ မရေသးဘူး။သုိ႔ေသာ္လည္း လာမယ့္ လႊတ္ေတာ္အစည္းအေ၀း
ေတြမွာေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ လုိခ်င္တ့ဲအေျဖေတြ ရေကာင္းရႏုိင္မယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္
လင့္တယ္။

ဧရာ၀တီ -  ခ်င္းျပည္နယ္မွာ ဘာအေျပာင္းအလဲ ရိွလဲ။
ဦးခြန္လိန္း  - အခုေလာေလာဆယ္ ဘာမွ ေျပာင္းလဲမႈ မရိွဘူး။ ဒီႏွစ္မွာ ဆင္းရဲ
ႏြမ္းပါးမႈ ေလွ်ာ့ခ်ေရးအတြက္ သန္းသုံးေထာင္ေလာက္ ေပးတယ္၊ တၿမဳိ႕နယ္ကုိ 
သိန္းႏွစ္ေထာင္ေလာက္ ရတယ္ေပါ့။ အဲဒါကလည္း သိတ့ဲအတုိင္း ဟုိရြာမွာ ဘယ္
ေလာက္လုိတယ္ ဆုိၿပီး သူတုိ႔လုိခ်င္တ့ဲလူပဲ ေ၀ၿပီး မရတ့ဲရြာေတြလည္း အမ်ားႀကီး။ 
မရဘဲ က်န္ခ့ဲတ့ဲ ရြာေတြ အမ်ားႀကီး။ ခ်င္းျပည္နယ္အစုိးရက ျပည္ခုိင္ၿဖိဳးအစုိးရျဖစ္တ့ဲအတြက္ေၾကာင့္ ျပည္ခုိင္ၿဖိဳးအား
သန္တ့ဲေက်းရြာေတြေလာက္ပဲ အခုေလာေလာဆယ္အေနနဲ႔ အေထာက္အပ့ံ ရ
ေသးတယ္။ ခ်င္းတုိးတက္ေရးပါတီ အႏုိင္ရတ့ဲေနရာေတြမွာ လုံး၀ မေပးေသးဘူး။ 
အဲဒီလုိ ခြဲျခားဆက္ဆံေရးလည္း ရိွတယ္။ ဒါေတြကလည္း ခ်င္းျပည္နယ္တုိးတက္
ေရးကုိ အဟန္႔အတား ျဖစ္တယ္။

ဧရာ၀တီ -  ဘယ္ေဒသေတြမွာ ျဖစ္ေနတာလဲ။
ဦးခြန္လိန္း  - ခ်င္းျပည္နယ္မွာ ၉ ၿမိဳ႕နယ္ ရိွတယ္၊ ၀င္ၿပိဳင္တ့ဲပါတီေတြက ႀက့ံခုိင္
ေရးပါတီ၊ တုိင္းရင္းသားစည္းလုံးညီညြတ္ေရးပါတီ၊ ခ်င္းတုိးတက္ေရးပါတီ၊ ခ်င္းအမ်ဳိး
သားပါတီ။ေလးပါတီၿပိဳင္တယ္။ခ်င္းအမ်ဳိးသားပါတီက ၂ ၿမိဳ႕နယ္မွာ အကုန္ႏုိင္တယ္၊ ခ်င္းတုိးတက္ေရးပါတီက ၂ ၿမိဳ႕နယ္မွာ အကုန္ႏုိင္တယ္၊ က်န္တ့ဲ ၅ ၿမိဳ႕နယ္က ျပည္
ခုိင္ၿဖိဳးက အကုန္ႏုိင္တယ္။ တြန္းဇံ၊ မင္းတပ္၊ ကန္ပက္လက္၊ မတူပီ။ ဖလမ္း CPP, 
ဟားခါး CNP (ခ်င္းအမ်ဳိးသားပါတီ), ထန္တလန္ CNP, ပလက္၀ CPP, ၄ ၿမိဳ႕နယ္ပဲ
တုိင္းရင္းသားပါတီက ရတယ္။ ဒီေနရာေတြမွာ  (၄ ၿမိဳ႕နယ္မွာ)  အကူအညီကုိေတာ့
သူတုိ႔ကုိ မဲမ်ားမ်ားထည့္ခ့ဲတ့ဲ ေက်းရြာေတြကုိ ကြက္ၿပီးေတာ့၊ ေရြးၿပီးေတာ့ ေပးေန
တယ္။ အဲဒါမ်ဳိးေတြ ရိွတယ္။

ဧရာ၀တီ -  ခ်င္းက ပင္လုံစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ရာမွာ ပါခ့ဲတယ္ မဟုတ္လား။
ဦးခြန္လိန္း  - ပါတယ္။ ပင္လုံ ဆုိတာက တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ႏုိင္ငံ လြတ္လပ္
ေရးရဖုိ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကေန စည္းရုံးေရးလုပ္ခ့ဲတ့ဲေနရာေပါ့ဗ်ာ။ တျခားတုိင္းရင္းသားေတာ့ 
မေျပာလုိဘူး၊ ခ်င္းက ဘယ္တုန္းကမွ ဗမာေတြရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ မေနဖူးဘူး၊  
ဗမာလူမ်ဳိးနဲ႔လည္း အဆက္အဆံ မရိွဘူး၊  က်ေနာ္တုိ႔ဟာ ဘယ္သူမွ မလာခ်င္တ့ဲ
ေတာင္ေပၚမွာ တသီးပုဂၢလ ေနလာတ့ဲလူမ်ဳိး ျဖစ္တယ္။ 

အဂၤလိပ္၀င္လာတ့ဲအခါမွာ ေတာင္တန္းေဒသကုိ အုပ္ခ်ဳပ္မႈလြယ္ကူေအာင္
ေျမာက္ပုိင္းကုိ စစ္ကုိင္းကေန အုပ္ခ်ဳပ္တယ္၊ ေတာင္ပုိင္းက မင္းတပ္၊ ကန္ပက္
လက္၊ မတူပီကုိ ပခုကၠဴကေန အုပ္ခ်ဳပ္တယ္၊ ဟုိဘက္ေတာင္းပုိင္း ပလက္၀ နယ္
ေျမကုိ စစ္ေတြကေန အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။
လြတ္လပ္ေရး ရဖုိ႔ အဲဒီခ်င္းေတာင္တန္းတခုလုံးကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္က စျပီးေတာ့ စည္း
ရုံးတာ။ ခ်င္းေတြ အားလုံး စုစည္းတာ အဲဒီအခ်ိန္ကပဲ။ ပင္လုံမွာ စုစည္းတယ္ 
ေခၚရမွာေပါ့။ ေျမာက္ပုိင္းမွာ ၅ ၿမိဳ႕နယ္၊ ေတာင္ပုိင္းမွာ ၄ ၿမိဳ႕နယ္။ အဲဒီ ၉ ၿမိဳ႕နယ္
ကုိ ပင္လုံမွာ စုစည္းထားလုိက္တယ္။ ခ်င္း၀ိေသသတုိင္း ဆုိတာ ျဖစ္လာတယ္။ 
အဲဒီကေန ဆုိရွယ္လစ္ေခတ္ဦးမွာ ဦးေန၀င္းေခတ္မွာ ျပည္နယ္နဲ႔တုိင္း လုပ္လုိက္
တယ္ေလ။ မလုိခ်င္လည္း ျပည္နယ္ အေနနဲ႔ သတ္မွတ္ခံရတ့ဲအေနအထား။

ဧရာ၀တီ -  ပင္လုံလုိမ်ဳိး ညီလာခံက ထပ္ျဖစ္လာဖုိ႔ အလားအလာ ရိွလား။
ဦးခြန္လိန္း  - အခု ပင္လုံလား။ ဒါက သမၼတႀကီးလည္း ေျပာေနတာပဲ၊ တုိင္းရင္း
သားေပါင္းစုံ ပါ၀င္တ့ဲ  အစည္းအေ၀းႀကီး ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္။ အေျခခံဥပေဒ
ေရးဆဲြတ့ဲ ေညာင္ႏွစ္ပင္ အစည္းအေ၀းႀကီးကလည္း တုိင္းရင္းသားေပါင္းစုံပါတယ္
လုိ႔ သူတုိ႔ ေျပာတယ္ မဟုတ္လား၊ သုိ႔ေသာ္လည္း ပါ၀င္တ့ဲ တုိင္းရင္းသားေပါင္းစုံ
က တကယ့္ တုိင္းရင္းသားေတြရဲ႕ကုိယ္စားလွယ္ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ္စားမျပဳႏုိင္ဘူး၊
ႀက့ံခုိင္ဖံြ႔ၿဖိဳးေရး (ႀက့ံခုိင္ေရးအသင္း/ပါတီ) သုိ႔မဟုတ္ ေအးခ်မ္းသာယာေရးေကာင္
စီ (ယခင္ စစ္အစုိးရ) ကုိ ကုိယ္စားျပဳတ့ဲ ခ်င္း၊ ကခ်င္၊ ကရင္ ... ဒါပဲျဖစ္တယ္။ 
တကယ္ လူမ်ဳိးကုိ ကုိယ္စားမျပဳႏုိင္ဘူး၊ အဲဒီလုိ က်ေနာ္တုိ႔ ျမင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ 
အခု (ပင္လုံညီလာခံကုိ) လုပ္မယ္ ဆုိရင္လည္း အဲဒီလုိပုံစံမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲနဲ႔ လူထုကုိယ္စားလွယ္အစစ္ေတြနဲ႔ ျပဳလုပ္မယ္ဆုိရင္ အဲဒီမွာ အေျဖတခုခုေတာ့ 
ရမယ္ လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္တယ္။

ဦးခြန္လိန္း နဲ႔ အင္တာဗ်ဴးဒုတိယပုိင္းကုိ မနက္ျဖန္ ဆက္လက္ ေဖာ္ျပပါမယ္။ 
ေတြ႔ဆုံေမးျမန္းခ့ဲတာ ျပီးခ့ဲတ့ဲ ေအာက္တုိဘာလမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ 
၂၀၁၀ ေရြးေကာက္ပဲြကုိ စုိးရိမ္စိတ္နဲ႔၀င္ခ့ဲတယ္ ဆုိတ့ဲ ဦးခြန္လိန္းက “ခ” ႏွစ္ထပ္၊ 
ခ်င္းျပည္နယ္မွာ စစ္သားမထြက္ေတာ့တာ ဘာေၾကာင့္လဲ စတာေတြအျပင္ စိတ္
၀င္စားစရာ အေၾကာင္းအရာေတြကုိ အင္တာဗ်ဴးဒုတိယပုိင္းမွာ ေျပာျပထား
ပါတယ္။