ကခ်င္တုိ႔၏ ေက်းဇူးေတာ္ေန႔

ကခ်င္ျပည္နယ္ မိုင္ဂ်ာယန္ ႏွစ္ခ်င္းခရစ္ယာန္ ဘုရားေက်ာင္း တာ၀န္ခံ ႏိုမင္က ဘာသာျပန္ေပးရန္ လည္ေခ်ာင္းရွင္း လိုက္သည္။

ထို႔ေနာက္သူက "သူေျပာတာက ပထမဦးဆံုး ထြက္လာတဲ့ သီးႏွံေတြကို အခုလို ေ၀ငွေပးရမယ္ဆိုတာ သမၼာက်မ္းစာ အလိုေတာ္အရလို႔ ေျပာတယ္၊ က်ေနာ္တို႔မွာလည္း ရိုးရာဓေလ့အရ ေက်းဇူးေတာ္ေန႔ ရွိတယ္"ဟု ေျပာသည္။မိုင္ဂ်ာယန္ ႏွစ္ခ်င္းခရစ္ယာန္ ဘုရားေက်ာင္း၌ က်င္းပေသာ ေက်းဇူးေတာ္ေန႔ အခမ္းအနားတြင္ သစ္သီး၀လံမ်ား အလွဆင္ထားသည္ကို ေတြ႕ျမင္ရစဥ္ (ဓာတ္ပံု - Ryan Libre)

သင္းအုပ္ဆရာကလည္း သိမ္ေမြ႔စြာ ျပံဳးလိုက္ၿပီး"တႏွစ္လံုး က်ေနာ္တို႔ လိုအပ္သမွ် စိုက္ပ်ဳိးခဲ့ၾကတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ အသီးအႏွံေတြကို ဘုရားေက်ာင္းကို ယူလာၿပီး ဘုရားသခင္အတြက္ ပူေဇာ္ကပ္လွဴၾကတယ္၊ က်ေနာ္တို႔ လူသားေတြ ျဖစ္တာနဲ႔အညီ ရွိသမွ်ခြန္အားနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ ယူေဆာင္စုေ၀းခဲ့ၾကတယ္၊ ဒါကို က်ေနာ္တို႔က နလြန္ နန္ရွာပြီ Nlung Nnan Sha Poiလို႔ ေခၚၾကတယ္၊ ေျပာရရင္ ေကာက္သစ္စားတဲ့ ပြဲေတာ္ပဲ"ဟု ေျပာဆုိလိုက္သည္။

ျပံဳးေနသည့္ ကခ်င္ဂီတသမားမ်ားက မိုင္ဂ်ာယန္ ႏွစ္ခ်င္းခရစ္ယာန္ ဘုရားေက်ာင္း အ၀င္ေပါက္တြင္ စုေ၀း၍ ၀တ္ျပဳရန္ တက္ေရာက္လာၾကသူမ်ားကို ဆီးႀကိဳႏႈတ္ဆက္ေနသည္။ ၀ါးပုေလြသံ၊ သံေခါင္းေလာင္းသံ၊ ဒရမ္သံမ်ားက ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ ပြဲေတာ္တခုအျဖစ္ ဖန္တီးေပးေနသည္။

ကေလးမ်ားက ကြင္းကို လွည့္ပတ္ေျပးေနစဥ္တြင္ တခ်ဳိ႕ကလည္း သူတို႔၏ ေျပာင္လက္ေနသည့္ ရႈးဖိနပ္မ်ား၊ ေျခညႇပ္ဖိနပ္ မ်ားစီးထားရင္း ေဂၚလီရိုက္ေနၾကသည္။ ေျပာင္လက္ေတာက္ပေနသည့္ ဘုရားေက်ာင္းထဲတြင္ လူအမ်ား ဥဒဟိုသြားလာ ေနသည္ႏွင့္အမွ် ကြင္းထဲတြင္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္ရယ္ေမာသံမ်ားႏွင့္ ညံေနသည္။ လူတိုင္းက ပန္းပြင့္မ်ားစီခ်ယ္ထားသည့္ အမိုးခံုး ပန္းဆိုင္းေအာက္သို႔ မ၀င္ေရာက္မီ သစ္သား အလွဴခံပံုးေရွ႕တြင္ ခဏရပ္၍ တရုတ္ယြန္ေငြ၊ သို႔မဟုတ္ ျမန္မာ က်ပ္ေငြ အနည္းငယ္ အလွဴထည့္ၾကသည္။

ခန္းမထဲတြင္ လူ ၈၀၀ ခန္႔ရွိေနၿပီး သူတို႔က ပန္းမ်ားျဖင့္ ဆင္ယင္ထားသည့္ စင္ျမင့္ေပၚသို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္ေနၾကသည္။ စင္ျမင့္ ၏ ေအာက္ေျခတြင္ စပါးပင္မ်ား၊ မန္က်ည္းသီး၊ ၾကံေခ်ာင္းမ်ား၊ သခြားသီးမ်ား၊ သစ္ခြပန္းမ်ား၊ ႏွင္းဆီပန္းမ်ား၊ ၾကက္ဥ မ်ား၊ ခ်င္း၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ လိေမၼာ္သီးမ်ား၊ ထပ္တရာပန္းမ်ား၊ သလဲသီးမ်ား၊ နဂါးေမာက္သီးမ်ား၊ ေျပာင္းဖူးမ်ား စုပံုရွိ ေနၿပီး ဖေယာင္းတိုင္တင္ထြန္းရန္ ခြဲစိတ္လွီးျဖတ္ထားသည့္ ဖရဲသီးႏွင့္အတူ သမၼာက်မ္းစာ တအုပ္ကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။ ရြာသား မ်ားက သူတို႔၏အလွဴသစ္သီး၀လံမ်ားကို လွလွပပ ဆင္ယင္ခ်ယ္သထားသည္။

"အခု စင္ေပၚမွာရွိတဲ့ဟာအားလံုး က်မတို႔ စားလို႔ရတယ္"ဟု ကခ်င္အမ်ဳိးသမီးတဦးက ခင္းက်င္းထားသည့္ အစား အေသာက္ မ်ားကို ၾကည့္၍ ေျပာလိုက္သည္။

ယခုပြဲေတာ္က ရြာသားမ်ားအတြက္ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ပင္ပန္းစြာ လုပ္ကိုင္ေနရသည့္ လုပ္ငန္းခြင္မွ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ အပန္းေျဖခြင့္ ရေစသည့္ အစီအစဥ္ပင္ ျဖစ္သည္။ ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္ လူတဦးအဖို႔ ေန႔စဥ္၀င္ေငြသည္ တေန႔လွ်င္ ပ်မ္းမွ် ၁ ေဒၚလာ မွ်သာ ျဖစ္ၿပီး တိုင္းရင္းသားမ်ား ေနထိုင္ၾကရာ ေက်းလက္ေဒသမ်ားအဖို႔ ပို၍ပင္ ဆင္းရဲခ်ဳိ႕တဲ့ၾကေသးသည္။

တရုတ္ႏိုင္ငံ ယူနန္ျပည္နယ္ႏွင့္ နယ္စပ္ခ်င္းကပ္လ်က္ ေနထိုင္ၾကေသာ မိုင္ဂ်ာယန္ရွိ ကခ်င္လူမ်ဳိးမ်ားအဖို႔ အခ်က္ ၂ ခ်က္ကို မွီခို၍ ရပ္တည္ ရွင္သန္ ေနၾကရသည္။ ၾကံမ်ားကို တရုတ္ႏိုင္ငံဘက္သို႔ ေရာင္းခ်ျခင္းႏွင့္ စစ္အစိုးရကို ဆန္႔က်င္ ေနၾကသည့္ ကခ်င္ ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔အစည္းက ေထာက္ပံ့ထားသည့္ အနည္းအက်ဥ္းမွ်ေသာ လူမႈေရး၀န္ေဆာင္မႈမ်ား ကို မွီခိုေနၾကရသည္။


ျပည္တြင္းစစ္ ၄၆ ႏွစ္တာကာလကို ျဖတ္သန္းၿပီးေနာက္ လြန္ခဲ့သည့္ ၁၅ ႏွစ္က စစ္အစိုးရက ကခ်င္တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔ထံ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးကမ္းလွမ္းလာခဲ့သည္။ ေဒသတည္ၿငိမ္ေရးႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ ေအာက္တြင္ ကခ်င္ လြတ္လပ္ေရးအဖြဲ႔ (KIO) က သူတို႔ ထိန္းခ်ဳပ္ထားရာ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားတြင္ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ ေရး နယ္ေျမ တခုထူေထာင္ခဲ့ၾကသည္။ ေဒသအက်ယ္က ပါလက္စတိုင္း၊ ဂါဇာကမ္းေျမာင္၏ အက်ယ္အ၀န္းမွ် ရွိမည္ ျဖစ္ၿပီး ေဆးရံုမ်ား၊ ဆရာျဖစ္သင္ေကာလိပ္ေက်ာင္းမ်ားႏွင့္ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းမ်ား တည္ေဆာက္ခဲ့ၾကသည္။

ႏိုင္ငံေတာ္ ေအးခ်မ္းသာယာေရးႏွင့္ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရးေကာင္စီ (နအဖ) စစ္အစိုးရက ေနာက္ပိုင္းတြင္ ကခ်င္ျပည္နယ္ရွိ က်န္ ေဒသမ်ားကို ႏိုင္ငံျခား ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူမ်ားထံ ေရာင္းခ်ခဲ့ၾကသည္။ သတၱဳတြင္းတူး လုပ္ငန္းမ်ား၊ သစ္ထုတ္လုပ္ေရး၊ ေရ အား လွ်ပ္စစ္ စီမံကိန္း စသျဖင့္ စီမံကိန္းႀကီး အေျမာက္အမ်ားလည္း ၀င္ေရာက္လာခဲ့သည္။ အလုပ္အကိုင္အမ်ားစုကို တရုတ္လူမ်ိဳးမ်ားက ရၾကသည္။ စစ္အစိုးရက အက်ဳိးအျမတ္မ်ား သိမ္းယူသြားခ်ိန္တြင္ ကခ်င္ျပည္သူမ်ားအတြက္ ဆိုးက်ဳိးမ်ားသာ က်န္ရစ္ေတာ့သည္။

ကခ်င္ ေက်းရြာလူထုကို ေယဘုယ်အားျဖင့္ "လက္နက္ကိုင္သူပုန္" မ်ားဟုသာ ခပ္လြယ္လြယ္ ျမင္ထားၾကသည္။ လူ အမ်ားက ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား၊ ဒီမိုကေရစီေရး တက္ႂကြလႈပ္ရွားၾကသူမ်ားဟု အမ်ဳိးအစားမ်ား ခြဲျခားေဖာ္ျပၾကရာတြင္ သူတို႔ကိုေတာ့ ခပ္လြယ္လြယ္ပင္ သူပုန္အမ်ဳိးအစားထဲ ထည့္လိုက္ၾကသည္။ အမွန္မွာ ကခ်င္လူမ်ုိးမ်ားအတြက္ အခြင့္ အလမ္း က ရွားပါးလွပါသည္။ အထူးသျဖင့္ လက္နက္ကိုင္သူပုန္တပ္မ်ား ထိန္းခ်ဳပ္ရာေဒသမ်ားအတြင္းရွိ လူထုဆိုလွ်င္ ပို၍ အခြင့္အလမ္း နည္းေသးသည္။ ဖိႏွိပ္ညႇဥ္းပန္းခံရမႈ သမိုင္းႏွင့္အတူ ျပင္ပကမၻာႏွင့္လည္း ဆက္သြယ္ထိေတြ႔မႈနည္းၾက ေသာေၾကာင့္ ယေန႔ကခ်င္လူထုအေျခအေန မည္သို႔ရွိေနမည္ကို ခန္႔မွန္း ၾကည့္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

အမ်ဳိးသမီးငယ္တဦးက"က်မတို႔က လူအမ်ား ေမ့ေလ်ာ့ထားခံရတဲ့သူေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ က်မတို႔ဘယ္သူဆိုတာ ကိုယ့္ဘာသာ သိၾကပါတယ္"ဟု ေျပာသည္။

မိုင္ဂ်ာယန္ရွိ အဂၤလိပ္စာသင္တန္း Intensive English Program (IEP) ေက်ာင္းသားမ်ားက တပတ္လံုးလံုး အခ်ိန္ေပး၍ သူတို႔ ပြဲေတာ္အတြက္ ျပင္ဆင္ၾကသည္။ လက္ရာခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေဆာက္ထားသည့္ ကြန္ကရိအေဆာက္အဦးတြင္ တရုတ္ လွ်ပ္စစ္ကုမၸဏီမွ သြယ္တန္းထားသည့္ မီးႀကိဳးမ်ားျဖင့္ မီးေရာင္စံုမ်ား မွိတ္တုတ္လင္းလက္ေနၾကသည္။ ေက်ာင္းသား ၅၆ ဦးက ဘုရားသခင္သို႔ ခ်ီးေျမႇာက္ျခင္း “Praise Ye Jehovah.” သီခ်င္းကို ဆိုၾကသည္။

သို႔ေသာ္လည္း ဤေက်ာင္းသားမ်ားက ေက်းဇူးေတာ္ သီခ်င္း ဆိုရံုေပးမွ်သာ မဟုတ္။ ထိုအဂၤလိပ္စာ သင္တန္း ေက်ာင္း သားမ်ားက ရပ္ရြာအတြက္ ဆုလာဘ္လည္း ျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္စာတတ္ေျမာက္သည္ဟု ဆိုလွ်င္ သူတို႔ဘ၀ တက္လမ္း ပြင့္လာႏိုင္သလို ရပ္ရြာအတြက္လည္း ပို၍ အက်ဳိးေဆာင္ႏိုင္ၾကလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။

"က်ေနာ္က ေက်ာင္းဆရာျဖစ္ခ်င္တယ္။ ဒါမွ ကိုယ့္ရပ္ရြာကို ကူညီေပးႏိုင္မွာ၊ ဆင္းရဲ ၿပီး ပညာမတတ္တဲ့ ကေလးေတြ ကခ်င္ေဒသမွာ ရွိၾကတယ္။ သူတို႔ဘ၀ကို က်ေနာ္တိုးတက္ေစခ်င္တယ္။ က်ေနာ္က ကိုယ့္ႏိုင္ငံအတြက္လည္း တတ္ႏိုင္ သေလာက္ လုပ္ေပးခ်င္ပါတယ္"ဟု ေက်ာင္းသား တဦးက ေျပာသည္။
ပြဲေတာ္ကို စတင္ရန္အတြက္ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းေက်ာင္းသားမ်ားက ပန္းမ်ား၊ သီးႏွံမ်ား၊ သစ္သီး၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ မ်ားျဖင့္ စီခ်ယ္ထားသည့္ လက္ဆြဲျခင္းမ်ား သယ္ေဆာင္၍ ေရာက္လာၾကသည္။

"မိသားစုတိုင္းက ဘုရားေက်ာင္းကို ဆြဲျခင္းတျခင္းေတာ့ ယူလာၾကတာပဲ၊ အိမ္တိုင္းမွာ ဥယ်ာဥ္ရွိ ၾကတယ္။ သူတို႔က အမ်ားႀကီးပဲ ယူလာၾကတယ္။ အခုျခင္းေတြက သင္းအုပ္ဆရာေတြ၊ ဘုရားေက်ာင္းလူႀကီးေတြ၊ သူတို႔ မိသားစုေတြအတြက္ လွဴဖို႔ ယူလာေပးတာ။ ဒါေပမယ့္ လူေတြကို ျပန္ေ၀ေပးၾကမွာပဲ"ဟု ႏိုမင္က ရွင္းျပသည္။

ေက်ာင္းသားမ်ားက ဘုရားေက်ာင္းတ၀ိုက္ တီးမႈတ္ေနၾကသူမ်ားေနာက္က လိုက္လာကာ အလယ္လမ္းမမွ ေလွ်ာက္၀င္ လာၿပီး သူတို႔၏ သစ္သီး၀လံျခင္းမ်ားကို စင္ျမင့္၏ေအာက္ေျခတြင္ ခ်ထားလိုက္ၾကသည္။ ၾကမ္းျပင္တြင္ျပည့္လွ်ံေနသည့္ ျခင္းေတာင္းမ်ားက လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိး ရပ္တည္ေနၾကသည့္ ေက်းလက္သဘာ၀ ႂကြယ္၀မႈကို ျပသသည့္ႏွယ္ ရွိေနသည္။

မူလတန္းေက်ာင္းမွ ကေလးမ်ားက စင္ျမင့္ေပၚ တက္လာၾကသည္။ လူတိုင္းက ဟင္းသီးဟင္းရြက္ သို႔မဟုတ္ သစ္သီး တခုခုကို ကိုင္ထားၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ေျမႀကီးကို ေက်းဇူးတင္ ခ်ီးေျမႇာက္သည့္ စကား အနည္းငယ္ ေျပာၾကသည္။

သင္းအုပ္ဆရာက "၀မ္းေျမာက္ေသာႏွလံုးႏွင့္ ေပးအပ္ေသာသူကို ဘုရားသခင္က ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလိမ့္မည္" ဟု ေရးထားသည့္ စာတန္းေအာက္တြင္ ရပ္၍ ဆာလံက်မ္းစာကို ဖတ္သည္။ သူက ေက်းဇူးတင္စကား ခ်ီးမြမ္းေျပာဆိုၿပီး၊ သူ၏ ၀တ္ျပဳစုေ၀း ေနသည့္လူထုကို အလွဴေပးၾကရန္ ႏိႈးေဆာ္သည္။ တာ၀န္အရ ေပးေဆာင္ၾကရျခင္းဟု မခံယူသင့္သလို၊ လူတဦး၏အဆင့္ အတန္းေနရာအတြက္ အလွဴေပးၾကျခင္းလည္း မလုပ္ရန္ ေျပာသည္။ မိမိစြန္႔လႊတ္ရျခင္းျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ရယူႏိုင္ရန္ ေဟာၾကားသည္။

သူ၏ ေဟာၾကားေသာတရား နိဂံုးခ်ဳပ္သည့္အခါ ၀တ္ျပဳစုေ၀းေနသည့္လူထုက မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ၾကၿပီး အလွဴခံပံုးရွိရာ သို႔ တန္းစီ ေလွ်ာက္သြားၾကသည္။ လူတိုင္း၏ လက္မွ ေငြေၾကးတစံုတရာ ထည့္ထားသည့္ စာအိပ္ကေလးကို အလွဴခံပံုး ထဲ ထည့္ၾကသည္။ သူတို႔မိသားစုမ်ား တႏွစ္တာလံုး စုေဆာင္းလာသမွ်ကို လွဴဒါန္းၾကသည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ လူတဒါဇင္ ခန္႔က အလွဴရရွိလာသည့္ က်ပ္ေငြမ်ားႏွင့္ အျခားေငြေၾကးမ်ားကို ေရတြက္ၾကသည္။

ႏိုမင္က"လူေတြက ဘာမွ ေပးစရာ မလိုပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း လူတိုင္းက သူတို႔တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေပးလွဴခ်င္ေနၾက တယ္"ဟု ေျပာသည္။

ျခံ၀င္းတဘက္တြင္ အေကၽြးအေမြးက စတင္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္မ်ားက လွဴဒါန္းေကၽြးေမြးရမည့္သူမ်ားကို တာ၀န္သတ္မွတ္ေပးခဲ့ၾကေသာ္လည္း ယခုႏွစ္တြင္ေတာ့ ၀တ္ျပဳဆုေတာင္းလာသူမ်ားက လြတ္လပ္စြာ လွဴဒါန္းၾကရန္ ႏိႈးေဆာ္ ထားသည္။ ႏြားတေကာင္၊ ၀က္ ၅ ေကာင္၊ ၾကက္ ၁၅၀ ေက်ာ္ကို သတ္၍ အေကၽြးအေမြး စီစဥ္ထားသည္မွာ အစမွ်သာ ရွိေသးသည္။

မီးဖိုေခ်ာင္ထဲတြင္ လုပ္အားေပးမ်ားျဖင့္ စည္ကားေနသည္။ လူတခ်ိဳ႕က ၀က္သားမ်ား ခုတ္ထစ္စင္းေနၾကၿပီး တခ်ဳိ႕က သစ္သီးႏႊာေနၾကသည္။ လူတခ်ိဳ႕က ၾကက္၊ အမဲ၊ ပဲဟင္းႏွင့္ ေရႊဖရံုသီးဟင္းမ်ား ေရာေႏွာ ခ်က္ျပဳတ္ေနၾကသည္။ ထင္းမီး မ်ား ေတာက္ေလာင္သည့္အသံမ်ား၊ ခုတ္ထစ္ထုေထာင္းေနသံမ်ားက ကခ်င္လူမ်ဳိးတို႔၏ အားလပ္ရက္ ရိုးရာ မီးဖိုေခ်ာင္ တခုအတိုင္း လႈပ္ရွားစည္ကားေနသည္။

အေကြ်းအေမြးအစီအစဥ္မစခင္ ကခ်င္ရိုးရာ “ေထာင္ကာ” အကျဖင့္ ၀ိုင္းပတ္ကၾကသည္။ စည္း၀ိုင္း သ႑န္ လွည့္လည္၍ ဗံုသံ၊ လင္းကြင္းသံႏွင့္ အညီ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ခုန္ေပါက္ကၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ရြာသားမ်ားက လွည့္လည္ကၾကရင္း သူတို႔စတိုင္ တီထြင္ဖန္တီးထားသည့္ ကကြက္မ်ားျဖင့္လည္း ေဖ်ာ္ေျဖၾကေသးသည္။

အစားအေသာက္မ်ား အဆင္သင့္ျဖစ္သည့္အခါ စားပြဲမ်ားေပၚသို႔ ယူေဆာင္လာသည္။ စားပြဲတိုင္းတြင္ အမ်ဳိးသမီးငယ္ တဦးက ခူးခပ္ေပးရန္ အသင့္ေစာင့္ဆိုင္းေနသည္။

ကခ်င္တို႔၏ ရိုးရာအရ ပစၥည္းေပးရာႏွင့္ လက္ခံရာတြင္ ယဥ္ေက်းသမႈ အေနႏွင့္ လက္တဘက္ကို ဆန္႔ထုတ္၍ အျခား လက္တဘက္ကို ေအာက္မွ ပင့္မၿပီး ရယူၾကသည္။ ေပးၾကသည္။ ဤဓေလ့သည္ ေရွးအတီေတ လူအမ်ားက ၂ ေပေက်ာ္ ရွည္ ဓားကို လြယ္၍ လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိးၾကရာ၊ တိုက္ခိုက္ၾကရာ ဘိုးဘြားတို႔ ကာလမ်ားကတည္းက ဆင္းသက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ အကယ္၍ သင့္ကို လက္တဘက္တည္းျဖင့္သာ ႏႈတ္ဆက္မည္ဆိုပါက အျခားတဘက္က ဓားကို လွမ္းကိုင္ႏိုင္ ေသးသည္ မဟုတ္ပါလား။ ဤသို႔ လက္ႏွစ္ဘက္လံုးျဖင့္ အေပးအယူျပဳျခင္းက လူႏွစ္ဦးအၾကား တဘက္ႏွင့္တဘက္ အျပန္အလွန္ ယံုၾကည္မႈကို ျပသေနသည့္ ဓေလ့ျဖစ္လာသည္။

ေက်းဇူးေတာ္ေန႔ ပြဲေတာ္ ဆက္လက္က်င္းပ ဆင္ႏႊဲေနစဥ္မွာပင္ လူတဦးက သူ၏ မိတ္ေဆြဘက္ကို လွည့္၍ ေျပာ လိုက္သည္။

"ဒီေလာက္ေတာင္ ေဖာသီေနတာ၊ ငါတို႔ ဘယ္လိုလုပ္ ဆင္းရဲပါ့မလဲ”ဟူ၏။

ကခ်င္ျပည္နယ္ မိုင္ဂ်ာယန္မွ PATRICK KELLY ေရးသားေပးပို႔သည့္ Thanksgiving-Kachin-style ေဆာင္းပါးကို ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆိုေဖာ္ျပပါသည္။(ဧရာဝတီ)